Het verhaal van Leander

“Hij is zelfzekerder, hij durft meer en hij verlegd z’n grenzen voortdurend.”

Mijn zoon (gecombineerde diagnose ASS/ADHD/ticstoornis ook gekend als Tourette) was anderhalf jaar geleden een opvliegende jongen met een zeer kort lontje die overal bang van was, niks durfde en boos werd bij elke fout die hij maakte. Of dit nu in een spel was of op een toets/taak, drama was standaard de uitkomst. Verliezen was een hel, dat was voor hem de grootste vorm van falen. In de klas werd het zo erg dat hij dagelijks met extra taken thuis kwam omdat hij in de klas blokkeerde omdat oefeningen niet lukten zoals hij wilde. De oefeningen die de andere kinderen in de klas af hadden, kreeg hij mee naar huis omdat het gewoon niet meer lukte.

Hij bleef ook volhouden dat hij hoogtevrees had maar dat was alleen omdat iets nieuw proberen niet in zijn woordenboek stond. Zelfs een nieuwe tandpasta was not done. Alle mogelijke omkooppraktijken toegepast, niets hielp. Een pretpark bestond uit alles wat maar traag ging of zelfs niet bewoog. Een spelende tik tijdens een spel was voldoende om levenslang tinnitus over te houden omdat hij volledig over de rooie ging van boosheid en verdriet.

Dan opeens, door een vriendje die stoer wilde doen toen hij een activiteit op CP mocht uitkiezen, stond hij oog in oog met een klimmuur. Roepen, tieren, moord en Uiteindelijk door het doorzettingsvermogen van mij en de begeleider van de activiteit heeft hij zijn eerste stapjes op de muur gezet en het beviel hem beter dan z’n stoere vriendje.

Hopla, na 10j zoeken hadden we eindelijk een activiteit gevonden die niet competitief was. Nu nog een locatie waar hij dit zou kunnen doen. Na het nodige zoekwerk zijn we in Klimcentrum Alpamayo in Beringen terecht gekomen. Hij klom eerst enkele keren met mij als zekering. Dan schreven we hem in voor een klimkamp van 3 dagen. Hij begon met een extreme uitbraak van zona, dus alles jeukte en deed pijn maar we gingen toch proberen en wat een succes! Na deze korte week was hij verkocht. Toen ik hoorde dat er klimlessen zouden starten, hebben we Leander onmiddellijk ingeschreven.

Hij heeft nu inmiddels een jaar klimles erop zitten. Het jaar werd afgesloten met een vriendschappelijke wedstrijd waarin hij geen enkele keer een uitbarsting had omdat hij niet in de top presteerde maar relativeerde met ”hier ga ik op oefenen en volgende keer kan ik dit misschien ook”. Hij is nu met zeer veel zin begonnen aan z’n 2de jaar.

De algemene evolutie in dat anderhalf jaar van z’n eerste klimkamp naar nu, is in 1 alleszeggend woord ‘immens’. 180 graden gedraaid om zo maar te zeggen.
Hij is rustiger, z’n lontje bestaat nog maar is veel langer (behalve als hij moe is). Hij komt niet meer met extra taken thuis aan want hij zet in de klas door met de mentaliteit van ”ik kan dit wel”. Op een toets is zelfs meer dan eens de extra oefening afgewerkt (dit is een uitdagende oefening voor de kids die de toets vlugger af hebben dan de klasgenoten). Anderhalf jaar geleden stond hij op de afgrond tussen reguliere onderwijs en bijzonder onderwijs. Omdat hij absoluut het hoofd ervoor had en een kleine hechte vriendenkring op z’n school had die uitstekend om konden met zijn grillen, bleven de leerkrachten en wij volhouden maar de richel werd zeer smal. De eerste stappen waren eigenlijk al gezet.

Nu staan er nog enkel positieve opmerkingen op het rapport. De turnleerkracht, die door het bos de bomen niet meer zag, heeft zelfs gevraagd aan mijn zoon om foto’s te maken van het klimmen omdat hij zo fier is over de veranderingen die het bij Leander bezorgd heeft. Zelfs als hij getackeld wordt, zal hij nu sneller in de lach schieten als hij door heeft dat het niet gemeen bedoeld was. Gisteren nog wilde z’n vake een high five geven maar terwijl z’n vake sloeg deed de zoon een beweging waardoor z’n gezicht i.p.v. z’n hand tegen vake z’n hand sloeg. Bij ons paniek in de ogen, maar hij keek op en schoot luidop in de lach terwijl z’n wang rood kleurde.

Hij is zelfzekerder, hij durft meer en hij verlegd z’n grenzen voortdurend. Pretparken zijn sinds deze zomer een plezier want elke attractie wil hij proberen en de meeste vindt hij uiteindelijk de max. Hij blijft een beetje bang om van de klimmuur af te dalen wanneer hij volledig boven hangt, maar ook dit komt goed. Dat voelen we en het stoort hem niet. We zijn zelfs een maand geleden mogen wisselen van tandpasta, deze discussie heeft 7 jaar aangesleept.

Ik heb nog steeds een zoon met een speciale handleiding maar ook een prachtige ziel. Maar we leven nu op een manier die voor iedereen net iets aangenamer is. Zowel voor hem omdat hij zich gelukkiger voelt als voor ons want een gelukkig kind maakt gelukkige ouders en omgeving.